Ας δούμε χρήσιμες πληροφορίες για την καλλιέργεια του ρεβιθιού

Σκοπός καλλιέργειας
Τα ρεβίθια καλλιεργούνται αποκλειστικά για τα σπέρματα τους, που χρησιμοποιούνται για τροφή του ανθρώπου ξερά μαγειρεμένα και σπανιότερα χλωρά.
Μεγάλη χρησιμοποίηση των ρεβιθιών γίνεται για τα στραγάλια, για νοθεία του καφέ και τέλος σε μικρή ποσότητα στην αρτοποιία για προετοιμασία της μαγιάς του εφτάζυμου ψωμιού.

Ποικιλίες ρεβιθιών
Οι αρχαίοι ξεχώριζαν, κατά το Θεόφραστο διάφορες ποικιλίες ρεβιθιών καθώς τούς κριούς, οροβιαίους, μέλανας, πυρούς και λευκούς. Σήμερα σχεδόν αποκλειστικώς καλλιεργούμε στην Ελλάδα τα άσπρα ρεβίθια με σπέρματα άσπρα κιτρινωπά και άσπρα άνθη.

Σε άλλες χώρες όμως καλλιεργούνται και άλλες ποικιλίες όπως:

1) τα κόκκινα με τριανταφυλλί, προς το κόκκινο άνθη και κόκκινα καστανά σπέρματα. Τα ρεβίθια αυτά είναι πιο πρώιμα
2) τα μαύρα με σκούρα κόκκινα άνθη και μαύρα σπέρματα.
3)Τέλος τα ρεβίθια του Μαρόκου, που ανήκουν στο ίδιο βοτανικό είδος με τα δικά μας, μόνο που είναι διπλάσια σχεδόν στο μέγεθος και πολύ οψιμότερα.

Κλίμα
Τα ρεβίθια είναι φυτά μάλλον των θερμών χωρών. Απαιτούν άθροισμα θερμοκρασίας μεγαλύτερων από των φασολιών για να αναπτυχθούν και να ωριμάσουν. Στα κρύα δεν αντέχουν, απ' εναντίας όμως αντέχουν πολύ στις πολλές ζέστες και στην ξηρασία. Απεναντίας οι περιφέρειες που έχουν ,υγρή ατμόσφαιρα (παραθαλάσσιες, παραλίμνιες κτλ.) είναι όλως διόλου ακατάλληλες για τα ρεβίθια.

Έδαφος
Τα στεγνά βαθειά αμμοχαλικώδη εδάφη είναι τα καταλληλότερα για τα ρεβίθια.. Τα πολύ αργιλώδη, σφιχτά εδάφη, τα τυρφώδη εδάφη, πού νεροκρατάνε είναι πολύ ακατάλληλα για τα ρεβίθια, Δίνουνε καρπό σκληρό και κακόβραστο. Προτιμάνε τις πλαγιές, που στραγγίζουν ευκολότερα, με πλούσια όμως και βαθιά εδάφη.

Ανάγκες σε θρεπτικά στοιχεία
Η χημική σύσταση των ρεβιθιών σε θρεπτικά στοιχεία είναι η ακόλουθη:
Άζωτο 35, 28 στα χίλια κάλιο 9,51 στα χίλια Φωσφορικό οξύ 9,5 στα χίλια ασβέστη 1,39 στα χίλια. Καθώς βλέπουμε τα ρεβίθια δεν είναι απαιτητικά σε θρεπτικά στοιχεία.
Μια πολύ καλή συγκομιδή ρεβίθια ενός στρέμματος δεν παίρνει από το έδαφος περισσότερο από 10,5 χιλ. άζωτο, 2,85 χιλ. κάλιο, 2,82 χιλ. φωσφορικό οξύ και 0,4 χιλ. ασβέστη.
Τα παραδέχονται πολλοί εξαντλητικά του εδάφους. Αυτό συμβαίνει γιατί χρειάζονται μεγάλα ποσά νερού και γιατί δεν αφομοιώνουν αρκετά ζωηρά το άζωτο της ατμόσφαιρας, όπως τ' άλλα όσπρια, κι' έτσι, απορροφούν από το έδαφος όλο το νιτροποιημένο άζωτο.
Τα ρεβίθια έχουν ανάγκην από αζωτούχα λιπάσματα, διαλυτά. Το οργανικό άζωτο δε φέρνει σπουδαία αποτελέσματα όπως το νιτρικό κυρίως. Τα ρεβίθια επίσης είναι πιο ευαίσθητα στα θειικά άλατα απ' όλα τ' άλλα όσπρια, γι' αυτό πρέπει να τ' αποφεύγουμε το θειικό Κάλι. Αν δεν έχουμε χλωριούχο προτιμότερο να μη βάζουμε 30 χιλιόγρ. νίτρο 15-0-0 αρκούν. Αν το έδαφος είναι πολύ φτωχό σε ποτάσα προσθέτουμε και 10 χιλιογρ. χλωριούχο κάλι ή 30-40 χιλιόγρ. του 4-12-3.

Καλλιέργεια ρεβιθιού
Το έδαφος προετοιμάζεται όπως για όλα τα ανοιξιάτικα όσπρια. Συνήθως σπέρνεται το Μάρτιο και μόνο όταν ένα μέρος έχει πολύ γλυκό χειμώνα μπορεί να σπαρθεί και το φθινόπωρο.
Σπέρνεται στα πεταχτά ή σε γραμμές με απόσταση 60-75 εκατοστών. 10 ως 12 οκ. σπόρος στο στρέμμα αρκεί.Κατά τα τέλη του Απρίλη και το Μάη σκαλίζουμε μία ή δύο φορές.

Συγκομιδή
Η συγκομιδή γίνεται μόλις πάρουνε τα σπέρματα το τελικό τους μέγεθος, όσον είναι πράσινα όμως ακόμα. Αν ξεραθούν στο χωράφι και τα χτυπήσει ο ήλιος γίνονται κακόβραστα.
Το μάζεμα γίνεται με ξερίζωμα των φυτών. Δένονται δεμάτια και μεταφέρονται να ξεραθούν στον ίσκιο. Άμα ξεραθούν κοπανίζονται.

Το διαβάσαμε στο ftiaxno.gr