Για τα λουλούδια έχουν γραφτεί πολλά όμορφα ποιήματα. Ας δούμε μερικά...

"Ζω σε εναν κόσμο
Που μοσχοβολάει δυόσμο

Φτιαγμένο από πράσινο υλικό
Όμοιο με τον βασιλικό

Με πέπλα χρυσαφένια
Και μια γλυκιά γαρδένια

Τον περιβάλλουν όλα
Γαρύφαλλα και ρόδα

Θυμάσαι τι σου είπα?
Με ρώτησε η τουλίπα

Λουλούδια μην τσακίζεις
Μόνο να τα μυρίζεις

Έγινε τουλίπα...
Τώρα καληνύχτα"

Πηγή:http://www.stixoi.info

Η ανεμώνη (Γεώργιος Βιζυηνός)

Ένας βράχος στα βουνά
συλλογιέται μοναχός του.
Ένα ρυάκι, που περνά,
κάτι τραγουδάει εμπρός του.

Μία ανεμώνη, που ανθεί
εις τον βράχο στηριγμένη,
να νοήσει προσπαθεί
το τραγούδι τι σημαίνει.

Κι᾿ όλο σκύφτει πιο πολύ,
και ξεχνά το στήριγμά της.
Τι τραγούδι να λαλεί
ο τρεχάμενος διαβάτης;

Τραγουδεί για μια αγκαλιά,
που με πόθον ανοιγμένη
στην χρυσήν ακρογιαλιά
μέρα νύχτα τον προσμένει.

- Αχ, κι᾿ ας ήμουν, λέγ᾿, εγώ
κείνη που θα τ᾿ αγκαλιάσει!
Και το ρεύμα το γοργό
σκύβ᾿ ἡ λουλουδιά να φθάσει!

Μα, σαν έσκυβ᾿ έτσι δα
το νερό με την ορμή του
τα φυλλάκια της μαδά
τα κατρακυλά μαζί του.

Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο!
Γιατί, αχ! γιατὶ
ξεστηρίχθηκ᾿ απ᾿ τον βράχο!

Πηγή:http://www.kindykids.gr

Ελεγεία των Λουλουδιών Καβάφης (Αποκηρυγμένα)

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν
Κι’ απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται
η νεότης πιο ωραία. Aλλά μαραίνεται
γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται·
η πασχαλιές με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Αλλά τα ίδια μάτια δεν τα κοιτάζουνε.
Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθεια τα βάζουνε.
Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε·
τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ’ αναγνωρίζουν.
Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.
Αλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.
Αυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε·
κ’ επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,
καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.
Πάλ’ ήλθε καλοκαίρι κ’ οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Aλλ’ απ’ το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.
Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.
Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.
Βαριά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.
Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.
Λησμονημένου Αυγούστου κρίνοι μάς στέφουνε,
τ’ αλλοτινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,
σκιές αγαπημένες γλυκά μάς γνέφουνε
και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.

Πηγή:http://www.kindykids.gr