Ας γνωρίσουμε μερικά από τα θεραπευτικά φυτά που χρησιμοποιούσαν στην αρχαιότητα.
   
Λάπαθο Το λάπαθο στην αρχαιότητα είχε πολύτιμες καθαρτικές ιδιότητες και ήταν χρήσιμο στα δερματικά προβλήματα. Είχε έντονη δράση στα έντερα και ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο σε περιπτώσεις δυσκοιλιότητας. Η ρίζα του φυτού ήταν το μόνο μέρος που χρησιμοποιούσαν για θεραπευτικούς σκοπούς. Είχε ελαφρά πικρή γεύση και έτρωγαν τα φύλλα του ως τονωτικό την Άνοιξη.

Λάχανο Δεν υπάρχει αρρώστια για την οποία να μη χρησιμοποιήθηκε σαν φάρμακο το λάχανο από την πρακτική Ιατρική. Ήταν γνωστό σαν η «κράμβη» του Θεόφραστου ή η «κράμβη η ήμερος» του Διοσκορίδη. Οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι δεν χρησιμοποιούσαν το λάχανο σαν τροφή αλλά μόνο σαν φάρμακο για ένα πλήθος αρρώστιες. Έτσι ο 'Έλληνας γιατρός Χρύσιππος αφιέρωσε τη δουλειά του ειδικά στο λάχανο, ο Πυθαγόρας αναφέρει τις μαλακτικές ιδιότητες των καταπλασμάτων με λάχανο. Ο Κάτων θεωρούσε το λάχανο αντικαρκινικό και θεραπευτικό για πληγές, έλκη, αποστήματα αλλά και για την αϋπνία και τη μελαγχολία. Έλεγε μάλιστα ότι οι Ρωμαίοι έζησαν για χρόνια χωρίς γιατρούς, βασισμένοι στα λάχανα, που τα ονόμαζαν «το φάρμακο του φτωχού».

Λεβάντα Η χρήση της λεβάντας στην αρωματοποιία και στη φαρμακευτική ανάγεται στην αρχαιότητα. Οι  θεραπευτικές ιδιότητες της σε παθήσεις του στήθους και των νεύρων, σε κρυολογήματα, ιλίγγους, σπασμούς κ.α., αναφέρονται από το Διοσκορίδη τον Πλίνιο, Τον Γαληνό και άλλους. Η αγριολεβάντα ήταν ένα πολυζήτητο αντίδοτο κατά του απήγανου.

Λεοντοπέταλο  Συναντάται σε ηλιόλουστα μέρη και ίσως ταυτίζεται με το «θησείον» των αρχαίων. Κατά μία παράδοση η Αριάδνη έφτιαξε από τα ινώδη βλαστάρια του φυτού αυτού την κλωστή με την οποία βοήθησε το Θησέα να βγει από τον λαβύρινθο. Ο Θεόφραστος θεωρούσε το φυτό σαν θεραπευτικό φάρμακο κατά της επιληψίας.

Λιβανόχορτο Το φυτό αυτό έχει μια ευχάριστη μυρωδιά πεύκου. Ο Διοσκορίδης του αποδίδει θεραπευτικές ιδιότητες σε αρρώστιες του συκωτιού και για την υδρωπικία.

Λιθόσπερμον Το φυτό πού έχει πάρει σήμερα το όνομα Lithodora (κ. δαδάκι), ήταν γνωστό στους παλιούς σαν «λιθόσπερμον». Ό Διοσκορίδης του δίνει και το όνομα «αιγόνυχον». Τα ονόματα αυτά προέρχονται από τους σκληρούς σπόρους του φυτού, πού κατά τους αρχαίους είχαν τη δύναμη να συντρίβουν τις πέτρες των νεφρών. Και ο Πλίνιος τους αναφέρει σαν μικρά μαργαριτάρια σπόρους πού είναι αποτελεσματικοί για τις πέτρες της χολής.

Λυγαριά Είναι ο άγνος των αρχαίων. Τον καρπό της χρησιμοποιούσαν για τις παθήσεις της σπλήνας ή για τον καθαρισμό των τραυμάτων.

Λύκος της λαδανιάς Είναι ένα περίεργο παράσιτο που βγαίνει στις ρίζες της λαδανιάς. Οι αρχαίοι το χρησιμοποιούσαν στη φαρμακευτική. Ο Διοσκορίδης έδινε το χυμό του για στομαχικές παθήσεις, ενώ οι Ιπποκράτειοι το χρησιμοποιούσαν στη λοχεία.

Λυσιμαχία «Λυσιμαχία» έλεγαν ο αρχαίοι ένα είδος αιμοστατικού βοτάνου, θέλοντας να τιμήσουν τη μνήμη του Λυσί­μαχου του στρατηγού του Μεγάλου Αλεξάνδρου και παντοδύναμου άρχοντα της Θράκης, πού πρωτοβρήκε το φυτό αυτό και το χρησιμο­ποίησε με επιτυχία για να γιατρέψει τις πληγές των στρατιωτών του. Την αιμοστατική ιδιότητα του φυτού αναφέρει και ο Διοσκορίδης συνιστώντας το ιδιαίτερα για τις αιμορραγίες της μύτης. Ετυμολογικά το όνομα του φυτού μπορεί να προέρχεται και από το «λυσιμαχείν», δηλαδή το σταμάτημα της μάχης, πού είναι και ή ώρα για την επίδεση των τραυμάτων.

Πηγή:7gym-kardits.kar.sch.gr