Ένα πολύτιμο άγριο φαγώσιμο χόρτο παρουσιάζουμε στη λάσπη: το περίφημο Ταραξάκο ή πικραλίδα. Πολύ γνωστό πολυετές ποώδες φυτό χωρίς στέλεχος, δηλ. όλα τα φύλλα του βγαίνουν παράρριζα (κατ’ ευθείαν από τη ρίζα του).

Ονομασία φυτού: Cichorium intybus
Κοινή ονομασία: Ραδίκι
Ιστορικό στοιχείο:Γνωστό από τους αρχαίους χρόνους, αναφέρεται ήδη στον πάπυρο του Ebers 4.000 χρόνια π.Χ.. Ο Θεόφραστος, ο Διοσκουρίδης και ο Πλίνιος αναφέρονται στο είδος αυτό με τις ονομασίες κιχόρη ή κιχόριον, ήμερος Σέρις, πικρίδα κ.ά. Ο Γαληνός το ονομάζει “φίλο του συκωτιού”.

Πως καλλιεργείται

Υπάρχουν πάρα πολλά είδη ραδικιού, το άγριο, το ήμερο, το σταμναγκάθι, το ιταλικό, το ραντίκιο, το Witloof ή Βρυξελλών μέχρι και ραδίκι για την παραγωγή υποκατάστατου του καφέ υπάρχει. Και μιλάμε για αυτά που καλλιεργούμε όχι για τα αυτοφυή ... Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η πικρή τους γεύση που τους δίνει και ιδιαίτερη νοστιμάδα. Για να μην μπλέξουμε εμείς θα ασχοληθούμε με το ήμερο φυλλώδες ραδίκι. Το παλιό καλό ραδίκι δηλαδή. Στη νότιο Ελλάδα μπορεί να καλλιεργηθεί τέτοια εποχή. Στα βόρεια όχι. Θέλει ηλιόλουστη θέση, χώμα με καλή στράγγιση, αφράτο και πλούσιο σε οργανική ουσία. Σκαλίστε καλά και σε βάθος 30-40 εκ. πριν σπείρετε. Σπέρνουμε σε γραμμές που απέχουν 30 εκ. μεταξύ τους. Βάζουμε επάνω στη γραμμή 2-3 σποράκια ανά 5- 10 εκ. Σκεπάζουμε με λίγο χώμα και πατάμε καλά. Τελειώνουμε με πότισμα. Όταν τα νεαρά φυτά αποκτήσουν 10 φύλλα περίπου τα αραιώνουμε ώστε όσα μείνουν να απέχουν μεταξύ τους 20 - 25 εκ. Προσοχή με το πότισμα. Το ραδίκι δεν θέλει υπερβολές.

Τι πρέπει να προσέξω:Μην ξαφνιαστείτε αν τα άγρια ιταλικά ραδίκια σας δεν κοκκινίσουν πολύ γρήγορα, τα χρώμα γίνετε πιο έντονο με το κρύο.

Πότε μαζεύω και πως:Μαζεύονται από το φθινόπωρο με τις πρώτες βροχές έως την άνοιξη. Συγκομίζεται όλο μαζί ή τμηματικά όταν έχει αναπτυχθεί αρκετά σε μέγεθος. Κόψτε τα φυτά όταν ο καιρός είναι καλός, ανάλογα με τις ανάγκες σας, όταν αυτοί θα είναι πλέον αρκετά συμπαγείς. Όταν το συλλέγουμε, το μαχαίρι μπαίνει λίγο πιο βαθιά στο έδαφος, αλλιώς θα μας μείνουν όλα τα φύλλα στο χέρι, εν αντιθέσει με την πρακτική που κάνουμε στα άλλα είδη ραδικιού , όπου για προστασία της χλωρίδας τα κόβουμε ψηλά στη ρίζα, ώστε μετά να πετάξει ξανά.

Χρήση μαγειρική: Καταναλώνονται ωμά, συχνά ανακατεμένα με άλλα σαλατικά. Να αφαιρείτε τα χαλασμένα φύλλα.

Ασθένειες: Γυμνοσάλιαγκες, κάμπιες νυκτόβιων πεταλούδων, η αφίδα της ρίζας και τα γκρίζα σκουλήκια. Προσοχή στα ποντίκια του αγρού το χειμώνα.

Εποχή φύτευσης: Ιούνιο - Αύγουστο
Αποστάσεις φύτευσης: 5 – 10 εκ.
Συγκομιδή: Φθινόπωρο – Άνοιξη

Ιδιότητες:

Θεωρείται ένα από τα καλύτερα χολαγωγά φυτά και επίσης είναι ένα εξαιρετικό διουρητικό. Επίσης είναι πολύ καλό τονωτικό, χωνευτικό και αποτοξινωτικό. Οι αρχαίοι έλληνες και οι ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν για τις φαρμακευτικές του ιδιότητες. Επίσης πολύ γνωστό στην κινέζικη ιατρική και στους άραβες ιατρούς. Ευρεία χρήση είχε και στο μεσαίωνα. Παρασκευάζονται από αυτό εκχυλίσματα, βάμματα και διαλύματα. Το φυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α, C, D σίδηρο, κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο. Το κάλιο που περιέχει έχει την αξία του διότι σαν διουρητικό που είναι δεν έχουμε απώλειες καλίου, καθώς τις αναπληρώνει με το κάλιο που περιέχει. Το φυτό περιέχει ένα λευκό γαλακτώδη χυμό (Latex). Η ρίζα και ο γαλακτώδης χυμός περιέχουν μια πικρή ουσία: τη λακτουπικρίνη (τερπενική λακτόνη), καθώς και τανίνες, ινουλίνη καουτσούκ, τριτερπένια, κουμαρίνες, καροτενοειδή και άλλα. Οι πρωτόγονοι λαοί πίστευαν ότι η πικράδα έδινε δύναμη και ότι μπορούσαν να θεραπευθούν από μία ασθένεια πίνοντας ένα πικρό ποτό. Φυσιολογικά, αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάθε πικράδα δημιουργεί ένα ερέθισμα στον οργανισμό και αυτό έχει σαν επακόλουθο να λειτουργήσουν οι αδένες και να παράγουν υγρά, π.χ. ένα πικρό ορεκτικό ποτό, ανοίγει την όρεξη και θέτει σε κίνηση τη λειτουργία της πέψης. Το ταραξάκο διεγείρει τις εκκρίσεις της χολής.

Πηγή:to-mikro-spiti-sto-livadi.blogspot.com και laspistasteria.wordpress.com